Is dat misschien een dier?

Vreemd genoeg begon onze trip door Togo met een bezoekje aan Accra, een bliksembezoek: koniniginneavond. De NL consul had ons uitgenodigd om mee te feesten met de expats in de tuin van de embassadrice en daarna in het hotel de golden tulip. Hoe lekker die bitterballen, kaas en haringen (tot overgeven aan toe)! Leuk ook om Nederlanders te ontmoeten die West Afrika zo geweldig vinden dat ze er zijn gaan wonen. Zo ook een vrouw die een weeshuis heeft opgezet, mensen die met straatkinderen werken, maar ook de ambassadeur van Cuba, die de 'ontdekking van de wereld' nog gelezen had ook! Jammer alleen dat we door al deze feestigheden, en de lastige ghanese cedis (ene keer duizendtallen, dan tientallen) een klein geldprobleempje hadden en het hotel niet konden betalen. Ook de bank in de foyer was 'not allowed' om op te slapen. Dus toen werden ze de volgende morgen wakker op de enige oprit in de straat met ruwe keien, dat deed zeer. Maar om 08.00 gelukkig stonden de lieve consul en Bernadette, zijn vrouw, weer op de stoep om ons mee te nemen naar Lome, zodat we daar konden opstappen richting het noorden!

De strakke planning van de eerste dag konden we meteen al omgooien. Waar we naar het presidentiele Kara wilden, zijn we uitgestapt in Sokode, om te voorkomen dat snachts in een nieuwe stad moesten rondwandelen. Sokode; net als veel andere stadjes waar we later achter kwamen, is een gezellig plekje,maae helemaal niets te beleven. Behalve een safaritocht in het nationaal park in de buurt. Tijdens deze safaritocht zijn we gedurende 4 uur totaal door elkaar geschut door het nationaal bos. (Is dit tropisch regenwoud, subtropisch bos misschien?', 'Nee dit is nationaal bos') De bestuurder en de gids waren wanhopig aan het zoeken naar dieren, 'Er zijn hier echt 7 leeuwen', 'Gister waren hier echt olifanten' de 'Dieren zijn nu aan het eten, op de terugweg zijn ze weer actief', en 'is dat dan misschien een dier? Nee het is een boomstronk' , met als resultaat dat we1 krokodil, 2 antilopen en een kudde rode aapjes hebben gezien, dat werkt toch op de lachspieren. Ach ja, we wisten van tevoren dat de Togolezen hard bezig zijn geweest hun populatie aan wilde dieren uit te moorden, des te beter dat er nu iig parken zijn om wat er nog is te behouden en evt weer op te zetten. Wel hebben we, heel verassend, in het noorden van het land nijlpaarden gespot en horen schreeuwen, echt enorm grote beesten.

Hoogtepuntje van de reis was het bezoek aan de tamberma valei, kleien hutjes (tata's) waar een man met al zijn vrouwen in slaapt. Op advies van Mr van der Meer zijn we naar de prefet (hoofd vd gemeente) gegaan en hebben we verteld dat we namens hem kwamen. Dat viel blijkbaar onder de categorie hoog bezoek, want we werden vanaf toen naar het hotel gebracht, savonds biertje met hem gedronken en hebben volgende dag een rondleiding door tamberma van zijn secretaire generale gekregen, waarna we fufu als lunch in zijn residentie kregen, bedankt mr van de Meer! Die tamberma dus, zijn huisjes gemaakt van koeienstront en een beetje zand, die elke dag door de vrouwen bijgemetseld worden. Vrouwen zijn faible, zwak; waar een man maar 3 dagen nodig heeft om te herstellen van een slangenbeet heeft een vrouw er 4 dagen nodig. Het feit dat een man meer vrouwen in zijn tata heeft komt ook daardoor; vrouwen zijn zwakker en nemen dus niet zoveel risico's als mannen, mannen moeten op jacht en gaan dus eerder dood. Dus blijven er meer vrouwen over, wat een man het recht geeft op meerdere vrouwen. Dat er in NL evenveel mannen als vrouwen leefden was toch echt impossible voor de chef van de tatahuizen.

Onze eerste keiharde tropische regenbui is een feit. Justus was al bang dat het niet meer zou gaan ophouden, maar werd gerustgesteld door onze vriendelijke taximan toen we al een uur ergens stonden te schuilen; 'ca va arreter?', Oui Oui, avec le temps'. Zijn we ver van ons hotel? 'Non, pas trop loin', fijne afrikaanse precisie.

Op weg naar het allernoordelijkste puntje van togo bedachten we dat we toch best in de buurt zijn van Burkina Faso en dat het, in theorie, mogelijk is een visa aan te vragen. Een kwartier later was het een feit; we zijn naar Burkina gegaan, en wel in Ouagadougou! Onverwacht schoon, rustig, vriendelijk 3 bioskopen en niet te vergeten de enorme supermarkt die we er troffen. Als dit het bijna armste land (volgens UN) van de wereld moet zijn...
Onderweg hebben we behalve de route nationale, geen enkele weg of spoor ontdekt, wel enorm veel (nieuwe) fietsen. Als je bedenkt dat er dus enorm veel dorpen zijn die niet zijn aangesloten op welk wegennet dan ook is de armoede al beter te verklaren. Door de droogte is er namelijk weinig dat groeit.

Toen weer terug naar Togo, waar het toch steeds weer thuis voelt. Ook de thuiskomst in huis was weer boven verwachting; knuffels en foto's. En iedereen komt om een kadootje vragen. Helaas hebben we ons hele schema aangepast aan YES, waarvoor de afsluitende dag georganiseerd wordt, terugaangekomen is dat opgeschort naar 30 mei, wat een vrije week geeft (en doet beseffen dat ik nog lekker in Ouagadougou had kunnen rondzwerven)!!!!

Door klein waterongelukje met camera kan ik mijn foto's niet plaatsen:(

groetjes Danielle